Toen haar geliefde man Ger in 2016 overleed, was het verdriet van Evita van Selow-Aler (69) groot. Lange tijd logeerde ze bij haar jongste dochter in Almere. Nu woont ze weer in Heerlen naast haar buurvrouw en beste vriendin. Neemt niet weg dat nu, vijf jaar later het gevoel van eenzaamheid af en toe genadeloos toeslaat. Maar Evita heeft daar een remedie tegen..
Vlak na het overleiden van haar man, vulde Evita de dagen met zorgen voor de kleinkinderen en uitstapjes met haar dochter. Ze was amper nog in haar eigen huis. Maar op een gegeven moment vond ze dat het tijd was om weer naar haar woning in de buurt Zeswegen te gaan. Naar haar buurvrouw en beste vriendin, naar haar leven in Heerlen:
“Vooral op sombere regenachtige dagen voel ik me eenzaam,” vertelt Evita, “dat gevoel maakt me verdrietig. Soms moet ik huilen en vraag ik me af waarom mijn leven zo geworden is. Een leven zonder mijn lieve man. Of ik word wakker en ruik zijn aftershave. Dat brengt veel herinneringen naar boven. Dan voel ik me alleen in mijn huis. Mijn vijf kinderen en elf kleinkinderen, waarvan vier volwassen, hebben hun eigen leven. Ze werken of studeren en hebben drukke bezigheden. We bellen vaak en ik bezoek ze ook regelmatig, maar op die eenzame momenten moet ik het zelf doen. Dat doe ik ook. Ik spreek mezelf streng toe, ‘kom Evi, niet bij de pakken neerzitten’. Dan kleed ik me om en ga hardlopen. Of kokkerellen."
Evita werd geboren in Soerabaja. Een groot deel van haar familie woont nog in Indonesië en daar heeft ze regelmatig contact mee. De eerste jaren in Nederland vielen niet mee. “Het leven was hier zo heel anders dan in Indonesië. Maar ik ben een doorzetter. Mijn grootvader zei al tegen mijn moeder ‘als Evi in de put zit, redt ze zich er zelf wel uit’. En dat is ook zo. Ik moest aan heel veel dingen wennen. Vooral de taal was lastig. Maar het lukte me om hier mijn weg te vinden. In die tijd had ik geen last van eenzaamheid. Terwijl contact maken met de familie zelfs moeilijker ging dan nu. Ik had het druk mijn leven op te bouwen.”
Ruim achtendertig jaar van dat leven was Evita samen met Ger. “Een goede man, heel lief. En altijd vrolijk. Samen deden we veel voor het wijkgebouw hier in Zeswegen, zoals kinderdisco’s organiseren. Een hele fijne tijd was dat. En we hadden de kinderen om voor te zorgen. Na zijn overlijden was ik lange tijd erg verdrietig. Ik viel dertig kilo af. Meer afvallen mag absoluut niet van mijn huisarts. Maar ik leerde in die jaren ook om actie te ondernemen als ik me alleen voel. Dat moet wel, want anders denk je jezelf gek en raak je in een depressie. En dat wil ik niet.
Laatst nog, op een zondag had ik weer zo’n vervelende dag. Toen heb ik de bus gepakt naar Kerkrade. Om te kijken waar de Rodahal is, waar ik mijn vaccinaties krijg. Dat werd een gezellig middagje uit. Als ik dan thuiskom, is dat eenzame gevoel weg. Of ik ga ergens een hapje eten. Ik kom dan altijd wel mensen tegen om een praatje mee te maken. Ook kook ik regelmatig voor mijn beste vriendin. Of zij kookt voor mij. Ik kan dat nu nog allemaal, ik ben goed ter been. Ondanks die eenzame momenten kan ik zeggen dat ik een goed leven heb.”
Op de hoogte blijven? Schrijf u in voor onze nieuwsbrief.